Του
Αλέξη Ν. Δερμεντζόγλου
dermetzo@otenet.gr
Διπλή
απώλεια για το ευρωπαϊκό σινεμά. Έχασε
την κορυφαία Γαλλίδα σταρ Ντανιέλ Νταριέ
σε ηλικία 100 χρόνων καθώς και τον
παραγνωρισμένο αλλά σπουδαίο Ιταλό
μετρ του τρόμου Ουμπέρτο Λέντσι.
ΝΤΑΝΙΕΛ
ΝΤΑΡΙΕ
Η
Νταριέ γεννήθηκε το 1917 στο Μπορντό,
έπαιξε 140 ρόλους, τον πρώτο στα 14 της ως
Αντουανέτα. Ο τελευταίος ήταν στη μικρού
μήκους ταινία Πέρσι, όπου ακούγεται η
φωνή της. Αριστοκρατική, γεμάτη στυλ,
χαριτωμένη, γυναίκα από μια άλλη εποχή,
εντυπωσίασε. Εμείς την ξεχωρίζουμε στο
Διάβολο και τις 10 εντολές (1962) του Ζουλιέν
Ντυβιβιέ, στο Λαντρί (1963) του Κλοντ
Σαμπρόλ και στο μεγάλο της ρόλο στα 42
της, στη Μαρία του Οκτώβρη (1959), ένα
εκπληκτικό αντιστασιακό νουάρ. Δεν
έλειψε από τον Μέγα Αλέξανδρο (1956) του
Ρόμπερτ Ρόσεν, ενώ στα 85 της το 2002 ήταν
εντυπωσιακή κοντά στις επόμενες γενιές
του γαλλικου σινεμά Φανί Αρντάν, Κατρίν
Ντενέβ, Ιζαμπέλ Ιπέρ, Εμανουέλ Μπεάρ.
ΞΕΚΙΝΗΣΕ
ΑΠΟ ΕΛΛΑΔΑ Ο ΟΥΜΠΕΡΤΟ ΛΕΝΤΣΙ
Ο
μέγας Ουμπέρτο Λέντσι γεννήθηκε στα
1931 και ξεκίνησε την καριέρα του με την
ελληνική ταινία Μια Ιταλίδα στην Ελλάδα
(1958), όπου τη μουσική έγραψε ο Κώστας
Καπνίσης. Γύρισε 65 ταινίες εκ των οποίων
η τελευταία του στα 1992. Ειδικεύτηκε πέρα
από τις “κουστουμέ” ταινίες ιδίως σε
θρίλερ και giallo, ενώ βέβαια γύρισε
σποραδικά και γουέστερν σπαγγέτι. Οι
ταινίες του που προτείνουμε για να δείτε
είναι οι: Το δόλωμα της αμαρτίας (1969),
Παράνοια (1970), Αίμα στην παγωμένη λεπίδα
(1972), Κόκκινες γάτες σε γυάλινο λαβύρινθο
(1975), Εφιάλτης (1974).
Αυτό
που λατρεύω στον Λέντσι, αυτό που αγαπώ
πάντα στο giallo, αυτό που δεν κατάλαβαν
όσοι παρακολούθησαν το ανατρεπτικό
αφιέρωμα της Λέσχης είναι η άμεση σχέση
μυστηρίου, φόνων, διαφθοράς, παράνοιας
με τους μεγαλοαστικούς κύκλους. Σε
αντίθεση με τον Αρτζέντο, οι ήρωες του
Λέντσι δεν πιστεύουν ότι θα διαφύγουν.
Απλά επιμηκύνουν το χρόνο τους πλέοντας
στο βούρκο της αμαρτίας, του ένοχου
παρελθόντος τους και της διαφθοράς που
έχει ποτίσει το μεδούλι τους. Αν το μυαλό
τους έχει διαστραφεί, αυτό δεν είναι
θέμα οργανικής τρέλας αλλά ταξικότητας.
Οσο κι αν φαίνεται αστείο, ο Λέντσι, όπως
και ο Φούλτσι, προσέγγισαν με το δικό
τους γραφικό, γοτθικό τρόπο την
αλλοτριωμένη μορφή της κοινωνίας, όπως
τη φωτογράφισε ο μέγας Αντονιόνι.
ΠΗΓΗ:
kemes.wordpress.com